Kratku seriju fotgrafija o likovima završavamo slikom lika seljaka iz Višnjevca. To je autorov Vujec Ivina Baronić, dobar čovjek s teškim životom, borbom s ugljenom u rudokopu u Mišulinovcu, pa je kuća sazdana od blata u Višnjevcu imala navečer rasvjetu mirisne karbitne rudarske lampe, uz grijući žar iz krušne peći i mirisnog domaćeg duhana, potajno sađenog na strmom obronku nedaleko kuće, skrivenog od strogih financa redom višanja kojih je Višnjeva bio prebogat. Od tog je duhana vujec imao životnu borbu s kašljem. Išlo je dok je išlo.
Sada počiva na navišem brežuljku u Višnjevcu, zajedno sa sestrom Marijom, autorovom majkom, suprugom Cilom, majkom Jelom, podno visokog jablana po kojem se prepoznavalo gdje ispod križeva leže tihi Višnjevčani koji su svoj život darovali škrtoj zemlji i svojim malim većinom neostvarenim životnim nadama.
Godinama se njegov lik nije mijenjao, dobrota je izvirala iz njegova lica, a usprkos od blata sazidane kuće (vidi se malo u pozadini), malo zemlje na krčevini, vodi grabljenoj iz ribnjaka dok susjedi Slavinići nisu izgradili duboki bunar na brijegu, praznoj štali sa snom o kravici Pisavi koja bi davala mlijeko, blatnom dvorištu s nekoliko kokoši i bezopasnim pospanim psom, vujec Ivina bio je vrlo duhovit i nadasve pomirljiv. Sa svima i sudbinom. Jedino više nisu cilikale violine koje je svirao na svatovima, obje su u krhotinama ležale na tavanu, među hrpom hrđavih lanaca i ormi za zaprege kojih odavno nije više bilo.
Fotografija snimljena sedamdesetih godina otkriva životom izmučenog vujca blagog lika.
